30.5.12

η διαισθητική γνώση

(Ένα σχόλιο με αφορμή το προηγούμενο σχόλιο)

Στο προηγούμενο σχόλιο για την αξιωματική μέθοδο στα μαθηματικά, αναφέρεται η έννοια της διαίσθησης.
Η διαίσθηση αποτελεί μια εκπληκτική και όχι καλά γνωστή διαδικασία άμεσης απόκτησης μιας γνώσης, η οποία φαίνεται να "παρακάμπτει" το δρόμο της αναλυτικής λογικής σκέψης, απόδειξης, σαν να εμφανίζεται από το πουθενά. Για παράδειγμα η ιστορία με το μήλο του Νεύτωνα που του αποκάλυψε την έννοια της βαρύτητας, το εύρηκα του Αρχιμήδη και πολλές γνώσεις που όπως αναφέρουν πολλοί επιστήμονες, εφευρέτες, φιλόσοφοι κλπ τους αποκαλύφθηκαν διαισθητικά  και στη συνέχεια μέσα από τη λογική ανάλυση θεμελίωσαν τη γνώση που τους αποκαλύφθηκε με αυτό τον τρόπο. Ή διαισθητικά κάνανε διάφορες υποθέσεις, στα μαθηματικά για παράδειγμα, οι οποίες "διαισθητικά" θεωρείται ότι ισχύουν.

Η διαίσθηση φαίνεται να βασίζεται στο ότι ο εγκέφαλος συνεχίζει να δουλεύει στα προβλήματα που του βάζουμε και χωρίς εμείς να έχουμε συνείδηση αυτής της διαδικασίας. Εξ άλλου το συνειδητό μέρος της εγκεφαλικής δραστηριότητας, των σκέψεων, όπως και μιας απόφασης για παράδειγμα που παίρνουμε, αποτελεί ένα μικρό μέρος της συνολικής διεργασίας που γίνεται στον εγκέφαλο. Έτσι για να υπάρξει η διαίσθηση προϋποθέτει ότι μας απασχολεί έντονα ένα πρόβλημα στο οποίο θέλουμε να βρούμε μια λύση. Αυτό σημαίνει ότι και όταν κοιμόμαστε ο εγκέφαλος πιθανόν να βλέπει όνειρα που θα έχουν σχέση μ' αυτό το πρόβλημα και θα "δουλεύει" να βρει λύση. Όταν συγκεντρώνουμε την προσοχή μας, το συνειδητό δηλαδή μέρος, με έντονο τρόπο, στην αναζήτηση μια λύσης, τότε συγκεντρώνουμε τους προβολείς του εγκεφάλου σε ένα ή λίγα σημεία, που έχουμε καταλήξει "λογικά" ότι βρίσκεται η λύση. Το σταμάτημα της αναζήτησης, η χαλάρωση, ο ύπνος, σ' αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να συνεχίζεται(μη συνειδητά πια) αυτή η αναζήτηση και αλλού, εκεί που η λογική, προσανατολισμένη σε συγκεκριμένα πεδία, δεν μας είχε οδηγήσει. Η ένταση της αναζήτησης σημαίνει μια γενική κινητοποίηση του εγκεφάλου, διερεύνηση όλων των πιθανών συσχετισμών που μπορεί να γίνουν ώστε να υπάρξει αποτέλεσμα.

Αποτελεί ταυτόχρονα ένα ξεπέρασμα των δυνατοτήτων μιας συγκεκριμένης λογικής ανάλυσης, που πολλές φορές αδυνατεί να δώσει λύσεις, με την ενότητά της με άλλα αισθητηριακά στοιχεία από άλλα πεδία γνώσης, που φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους αλλά μπορεί να συνδέονται στα πλαίσια μιας πιο συνολικής θεώρησης και από αυτή την άποψη φαίνεται να δίνουν πιο στέρεο αισθητικά αποτέλεσμα. Μάλιστα ορισμένες τάσεις στα μαθηματικά δέχονται τη διαίσθηση σαν τη μοναδική πηγή των μαθηματικών και κύριο κριτήριο της ακρίβειας των δομών της.
Ο Σοπενάουερ θεωρούσε ότι μόνο ξεπερνώντας τη βούληση και τη λογική της μπορούμε να προσεγγίσουμε μέσω της διαίσθησης την πραγματική γνώση. Για τον Σοπενάουερ η ικανότητα ενατένισης πέρα από τη βούληση, το ξεπέρασμά της, κάνει δυνατή αυτό που ονομάζει αισθητική εμπειρία και την αντικειμενική διείσδυση στον κόσμο των ιδεών.

Η αξιωματική μέθοδος στα μαθηματικά


Πυθαγόρας ο Σάμιος. Γεννήθηκε στη Σάμο
μεταξύ 580-572 πΧ και πέθανε στο
Μεταπόντιο της Νότιας Ιταλίας,
το 500-490 πΧ, που αποτελούσε το κέντρο
των Πυθαγόρειων φιλοσόφων.
Ένα ακόμη σχόλιο από τον μαθηματικό Γιώργο Μπαντέ, για την αξιωματική μέθοδο στα μαθηματικά (που αφορά όμως και κάθε λογικό σύστημα), ως μια συνέχεια του σχολίου του για τον Πυθαγόρα και τη μαθηματική απόδειξη(στις 2.5.12).

Οι κρίσεις στην ιστορία των Μαθηματικών ήταν λογικές κρίσεις οι οποίες αναδεικνύονταν πάντοτε ως προβλήματα ελλιπούς θεμελίωσής τους. Κάθε κρίση δηλαδή αποδείκνυε ένα κενό στους συλλογισμούς των προηγουμένων.
… «καμιά φορά η λογική δημιουργεί τέρατα... περισσότερη ή λιγότερη συνέχεια , περισσότερες παραγώγους, κ.α. Παλιά όταν κάποιος εφεύρισκε μια νέα συνάρτηση, ήταν για πρακτικούς σκοπούς, τώρα την εφευρίσκουν για να ανακαλύψουν ένα κενό στο συλλογισμό των πατέρων τους." (Poincare)1

Κάθε φορά η αυστηροποίηση της αξιωματικής βάσης, στα πλαίσια της αξιωματικής μεθόδου, έλυνε τα προβλήματα του κάθε τομέα , μέσα από μεγάλη και δύσκολη πορεία.
Τι θα πει έλυνε τα προβλήματα; Θα πει ότι παρήγαγε λογικές ερμηνείες των αδιεξόδων μέσω λογικών συλλογισμών που βασίζονταν σε νέες αξιωματικές θεμελιώσεις. Πεδία έρευνας που είχαν καλλιεργηθεί μέχρι τότε με λίγο πολύ διαισθητικό τρόπο , άρχισαν να εφοδιάζονται με αξιωματικές θεμελιώσεις, με μια σταδιακή απομάκρυνση από τη διαισθητική κατανόηση του τομέα, και αυτό ξεκίνησε αυξανόμενο μετά την ανακάλυψη των μη Ευκλείδειων Γεωμετριών. (www.mpantes.gr «Η αλήθεια της γεωμετρίας»). Φαινόταν ότι μια απόλυτη αξιωματική θεμελίωση θα παρήγαγε την απόλυτη μαθηματική αλήθεια , χωρίς μελλοντικά αδιέξοδα. Αλλά η λογική παράγει τέρατα…

19.5.12

του Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

Υπευθυνότητα. Σοβαρότητα. Ευρώπη.
        

οι μύθοι και η επιστήμη (ένα σχόλιο στο προηγούμενο σχόλιο)


Όλες οι θεωρίες, οι ιδέες, οι μύθοι, αλλά και η επιστήμη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά προσπάθειες για ερμηνεία της σχέσης μας με το γίγνεσθαι με το οποίο είμαστε σε αλληλεξάρτηση, αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα.
Ο στόχος όλων των νοητικών κατασκευών, είναι η καλύτερη προσαρμογή στο περιβάλλον.
Η λογική σκέψη, ο ορθολογισμός, η επιστήμη, έκανε τις νοητικές κατασκευές πιο αποτελεσματικά ερμηνευτικά εργαλεία, που οδηγούν σε καλύτερη προσαρμογή, πιο μακροπρόθεσμη πρόβλεψη. Η αβεβαιότητα όμως, το τυχαίο, το απρόβλεπτο, χαρακτηριστικά της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση από την αρχή της κατανόησης της θέσης του σ' αυτήν, αντί να ξεπεραστούν, έγιναν ακόμη πιο εμφανή.
 Η επιστήμη από την εμφάνισή της είναι μια κατασκευή που αλλάζει διαρκώς. Κανένα μέρος της δεν είναι ουσιώδες εκτός από την απαίτηση για λογική συνοχή, τη μη αντιφατικότητά της. Στέκεται μόνο χάρη της συνεχούς αναθεώρησης.

18.5.12

Η ΛΟΓΙΚΗ - ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΧΑΟΣ

σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές      
 Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα όσα πέτυχε ο άνθρωπος τα χρωστάει στη λογική. Με τη λογική δάμασε τη φύση, με τη λογική έφτιαξε πολιτισμό, καταπολέμησε αρρώστιες, κατέκτησε την ευημερία δημιουργώντας οργανωμένες κοινωνίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χωρίς τη λογική ενδεχομένως να κινδύνευε ακόμη και η ίδια η επιβίωσή του μέσα σε μια φύση εχθρική. Η λογική, μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν υπήρξε απλά σύμμαχος ή αιώνιος σύντροφος ή πολύτιμο εργαλείο ή οτιδήποτε τέτοιο, υπήρξε καθοριστικός εξελικτικός παράγοντας του προσωπικού του αγώνα για ευημερία, παράγοντας που έγινε ταυτόσημος με την ίδια την ύπαρξή του. Η ρήση «σκέφτομαι άρα υπάρχω» δεν είναι ένα απλό γλωσσικό παιχνίδι, είναι το σύμβολο- πεμπτουσία της ύπαρξης. Λειτουργώντας ως αναντίρρητη φυσική άμυνα απέναντι σ’ ένα άγνωστο, κι ως εκ τούτου εκφοβιστικό περιβάλλον, που η ερμηνεία του ταυτιζόταν με την ίδια την επιβίωση - μόνο η ερμηνεία εξημερώνει το άγνωστο - κατέληξε σε καθαρή υπαρξιακή οριοθέτηση, καθώς αυτή τον διαχώριζε από τα άλλα ζώα. Κάπως έτσι η λογική γίνεται πανανθρώπινη υπόθεση. Όμως η λογική ταυτίζεται υπαρξιακά με τον άνθρωπο, όχι μόνο γιατί ήταν η σωτηρία και το μέλλον του, αλλά γιατί αποτελεί και το μοναδικό μηχανισμό ερμηνείας του κόσμου. Ο άνθρωπος πέρα από τη λογική δεν έχει άλλο τρόπο να προσεγγίσει τα αδηφάγα φυσικά ερεθίσματα κι επαναπαύεται, θεωρώντας μια απάντηση οριστική, μόνο αν ικανοποιηθεί η λογική του. Γι’ αυτό το λόγο οι επιστήμες, ως απόλυτο καταστάλαγμα λογικής, είναι οι μόνες που μπορούν να δώσουν οριστικές απαντήσεις.

Πέθανε η DONNA SUMMER

16.5.12

ο φασισμός ως οπισθοχώρηση σε αρχέγονες μορφές κοινωνικών συμπεριφορών

 Οι αρχικές, αρχέγονες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, για πολλές χιλιάδες χρόνια, βασίζονταν στους αιματικούς δεσμούς συγγένειας. Τόσο οι περιφερόμενες ομάδες κυνηγών τροφοσυλλεκτών, όπως και στη συνέχεια, οι φατρίες, τα γένη, οι φυλές, ήταν κάτι σαν διευρυμένες οικογένειες. Αυτό το σύστημα κοινωνικής οργάνωσης βασίζονταν στον ανταγωνισμό με τις άλλες ομάδες οι οποίες αντιμετωπίζονταν περίπου ως διαφορετικό είδος, με το οποίο δεν μπορούσαν να έχουν καμία σχέση παρά μόνο πιθανών συμμαχιών ή ανοχής και το κριτήριο της δύναμης για επιβολή ήταν το κυρίαρχο κριτήριο σ' αυτόν τον ανταγωνισμό. Η απόλυτη κυριαρχία του αρχηγού δεσπότη γίνεται κυρίως με τη συγκρότηση των μεγάλων φατριών, φυλών και την ανάγκη συνοχής τους, με βάση κυρίως αυτό το κριτήριο, όπου παράλληλα έχουμε και την ανάπτυξη των μύθων και των πρώτων μεγάλων αφηγήσεων για τη συνοχή της φυλής.

Η συγκρότηση των μεγάλων κρατικών οντοτήτων έγινε και πάλι με το κριτήριο της δύναμης, όπου μια φατρία, φυλή, υπέτασσε άλλες, όπου όμως στα πλαίσια των νέων πια οντοτήτων, με τη δημιουργία του κράτους δημιουργήθηκαν οι συνθήκες περιορισμού του ρόλου των επιμέρους φατριών, μιας και νέοι διαχωρισμοί με τη δημιουργία διαφορετικών τάξεων, διαφοροποίησαν τον ρόλο των φυλών. Οι μύθοι και οι αφηγήσεις πήραν καινούργιο περιεχόμενο.
Εκεί που σπάζει αποφασιστικά το σύστημα των φατριών, είναι οι πόλεις κράτη και κυρίως η εμφάνιση της δημοκρατίας σ' αυτές, όπου η κοινωνική οργάνωση βασίζεται σε κανόνες που θεσπίζονται από κοινού από τους πολίτες της πόλης. Έχουμε δηλαδή μετάβαση από ένα σύστημα όπου η εξουσία πηγάζει από τη θέληση του πατέρα δεσπότη, σε μια κοινωνική οργάνωση όπου η εξουσία πηγάζει απ' όλους τους πολίτες, οι οποίοι γίνονται ενεργά υποκείμενα της κοινωνίας και υπακούουν στους θεσμούς της πόλης, τους οποίους ορίζουν ή και αλλάζουν οι ίδιοι.
Στον πολιτισμό που ανέπτυξε η δημοκρατία, οι αιματικοί δεσμοί αντικαταστάθηκαν από τους θεσμούς της πόλης, οι οποίοι για να σταθούν βασίστηκαν στην ανάπτυξη της έννοιας της δικαιοσύνης, που ξεφεύγει από τα πλαίσια της επιθυμίας και των επιμέρους επιδιώξεων και αφορά με έναν ισότιμο τρόπο ευρύτερα τους πολίτες,  αλλά και της ανάπτυξης του ορθολογισμού με την έννοια ότι αυτή η ανάπτυξη συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη της επιστήμης και της λογικής.

Οι αρχαϊκές μορφές κοινωνικής οργάνωσης με βάση τις φατρίες και τις φυλές, στηρίζονται κυρίως σε συναισθηματικά κριτήρια, κοινής καταγωγής, των στενών επιθυμιών και επιδιώξεων της φατρίας κλπ, που αντιστοιχούν σε ένα πρώϊμο παιδικό στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης και γι αυτό επενδύονται με πολλά μυθολογικά στοιχεία στην προσπάθεια να τεκμηριώσουν για παράδειγμα την υπεροχή της μιας φυλής έναντι των άλλων. Η ανάπτυξη των θεσμών της πολιτείας ως βασικού συνδετικού ιστού της κοινωνίας συμβαδίζει με την ανάπτυξη του ορθού λόγου, τις έννοιες της δικαιοσύνης, που πάνω σ' αυτές διαμορφώνεται ο ρόλος των πολιτών, της γνώσης ότι αυτή η εξέλιξη λειτουργεί προς το συμφέρον όλων.
Η ανάπτυξη της επιστήμης,

Χαρυ Κλυν-Εγερθητι

9.5.12


Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει τη ρευστότητα και τον πολυκερματισμό που υπάρχει στις πολιτικές δυνάμεις. Κατ' επέκταση αυτό αφορά και την Ελληνική κοινωνία, στη σημερινή μεταβατική περίοδο, στην οποία ο τρόπος που λειτουργούσε μέχρι τώρα αποδείχθηκε ανεπαρκής έως και καταστροφικός, στις συνθήκες του ιδιαίτερα ανταγωνιστικού, παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας και της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η χώρα βρέθηκε σε δεινή θέση και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν φτάσει σε οριακά σημεία αντοχής και κινδυνεύουν να βρεθούν σε ακόμη χειρότερη θέση, με την κοινωνική συνοχή να δοκιμάζεται.
Οι παθογένειες αυτής της λειτουργίας και οι αιτίες της, λίγο πολύ έχουν αναλυθεί και η κατανόησή τους αποτελεί ένα βήμα σε μία νέα αυτογνωσία για ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας.
Η ρευστότητα και ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων, παρ' όλες τις όποιες σαφείς τάσεις αποτυπώθηκαν στις εκλογές, κυρίως ως προς τι καταδικάζουμε, αποτυπώνει ταυτόχρονα και την έλλειψη σαφών θέσεων περί του πρακτέου.
Η έλλειψη σαφών θέσεων οφείλεται και σε μια μακρόχρονη παράδοση, όπου τα μεν κυβερνώντα κόμματα περιορίζονταν σε μια (κακο)διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος και της υπάρχουσας κάθε φοράς κατάστασης χωρίς κανέναν μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό, τα δε αντιπολιτευόμενα σε έναν καταγγελτικό κυρίως λόγο ή γενικές διακηρύξεις ιδεών.
Η έλλειψη μιας κουλτούρας συνεργασιών, οφείλεται και σ' αυτό το γεγονός. Όταν οι “ιδέες” δεν μπαίνουν στη βάσανο της πράξης, (επειδή συνήθως δρούμε κυρίως ιδεοληπτικά και όχι ξεκινώντας από την πράξη), ώστε να έρθουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, τότε τις χωρίζει “άβυσσος”.
Τα παραπάνω όμως αποτελούν εμπόδια ώστε να έχουμε μια δημιουργική ανασύνθεση, μεταρρύθμιση της κοινωνίας μας, στην πορεία της στο Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. (Το Ευρωπαϊκό πλαίσιο παρ' όλη την κρίση που σήμερα περνά, δεν παύει να είναι μέχρι σήμερα, το πιο προνομιακό πεδίο, με τις πιο προωθημένες δημοκρατικές και κοινωνικές σχέσεις, στο οποίο θα μπορούσαμε να στηριχθούμε).
Οι συνθήκες της γενικευμένης κρίσης, με τη ρευστότητα και τον πολυκερματισμό, την καθιστούν επιτακτική αυτή την ανάγκη. Ιδιαίτερα για όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να συμβάλλουν στη δημιουργική ανασυγκρότηση της κοινωνίας, με ισονομία, δικαιοσύνη και ελευθερία, κρατώντας τις κατακτήσεις της δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. Είναι ένδειξη ωριμότητας.

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ - Η ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Σχολιάζει ο Θανάσης Μπαντές 

Η αριστοτελική τελεολογία έμελλε να ακολουθήσει ίσως την πιο περιπετειώδη τροχιά από κάθε άλλη ιδέα μες τους αιώνες. Ως βασικότερη αρχή του Αριστοτέλη σημάδεψε κάθε πτυχή του έργου του. Από την ερμηνεία της κίνησης, μέχρι την ηθική αρετή και τους εκπαιδευτικούς στόχους ή, για να μιλήσουμε με σύγχρονα δεδομένα, από την καθαρή επιστημονική σκέψη μέχρι απολύτως φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Τελεολογία είναι «η αντίληψη ότι τα πάντα στον κόσμο διέπονται από ένα σκοπό, προς την εκπλήρωση του οποίου τείνουν». (Από το λεξικό του Μπαμπινιώτη). Ότι κάθε πράγμα δηλαδή υπάρχει για ένα σκοπό και τείνει προς την τέλεια κατάστασή του, δηλαδή να υπηρετεί αυτό για το οποίο είναι πλασμένο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Αριστοτέλης έφτασε στην αντίληψη αυτή με καθαρή παρατήρηση και λογική σκέψη, χωρίς τη δυνατότητα πειραματικής εφαρμογής ή επιστημονικής επαλήθευσης ή εργαστηριακής υποδομής ή τεχνολογικής βοήθειας ή οτιδήποτε τέτοιο. Ως εκ τούτου η τελεολογία είναι μη μετρήσιμη, δηλαδή μη χειροπιαστά αποδείξιμη με τον αμιγώς επιστημονικό τρόπο. Αφού δεν μπορεί να μετρηθεί, άρα δεν μπορεί να έχει δείκτες, δεν μπορεί να έχει πειραματική επαλήθευση, δεν μπορεί να αποκτήσει επιστημονική οντότητα. Παραμένει μια μεταφυσική σκέψη, ένα άλμα λογικής, θα λέγαμε ένα δόγμα, που οφείλει να γίνει πιστευτό γιατί προσφέρει μια ερμηνεία. Παρόμοιο δόγμα του Αριστοτέλη, στην ερμηνεία της κίνησης είναι το πρώτο κινούν που «κινεί όλα όσα βρίσκονται σε κίνηση χωρίς να κινείται το ίδιο και που πρέπει να είναι μάλλον ελκτικό παρά απωθητικό, αιώνιο, χωρίς υλικές διαστάσεις, χωρίς μέγεθος πεπερασμένο ή άπειρο και αμερές». (Δεν μπορεί να διαιρεθεί σε μέρη). Η αντίληψη για το πρώτο κινούν δίνει την εντύπωση περισσότερο μιας θεολογικής προσέγγισης - και μάλιστα σύγχρονης – παρά επιστημονικής τεκμηρίωσης. Η αριστοτελική θεωρία της κίνησης ίσχυσε αιώνες αιώνων, όσο κράτησε η γεωκεντρική αντίληψη του κόσμου.

7.5.12

αυτό θα πει σταθερότητα..

Πάντως, αυτό θα πει σταθερότητα.. Ο λόγος για το ΚΚΕ. Μπορεί ο "δικομματισμός" να έχει 80% ή να πέφτει στο 30%  αλλά το ΚΚΕ θα είναι στο 8-8.5%. Μπορεί δίπλα το σύμπαν να γκρεμίζεται και να ξαναστήνεται από την αρχή, πάλι θα είναι στο 8-8,5%. Η απόλυτη περιχαράκωση. Δεν είναι και εύκολο πράγμα..

«Εγέρθητι! Όλοι όρθιοι ...» Eικόνες ντροπής και ξεφτίλας..



Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι εικόνες δεν έρχονται από το μέλλον
αλλά αφορούν ένα προσωρινό κακό..

Γ. Ιωαννου, απο το σημερινο ΕΘΝΟΣ.

5.5.12

Η κραυγή. Έντβαρντ Μουνχ


H "κραυγή" (ή "ο λυγμός της φύσης" που ήταν ο αρχικός τίτλος του έργου), του Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μούνχ(1863-1944), που πουλήθηκε πρόσφατα από τον οίκο δημοπρασιών Sotheby's στη Ν. Υόρκη, στο ποσό των 120 εκατομμυρίων δολαρίων(!), σε άγνωστο μέχρι τώρα αγοραστή. Φιλοτεχνήθηκε το 1893. Υπάρχουν 4 εκδοχές του πίνακα, η μία βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Νορβηγίας, δύο στο Μουσείο Μουνχ στο Όσλο και η τέταρτη, είναι αυτή που πουλήθηκε και απεικονίζεται δίπλα και ανήκε σε Νορβηγό εφοπλιστή.
    "Ήταν ηλιοβασίλεμα, δίπλα σε ένα φιόρδ και ξαφνικά με καταλαμβάνει ένα ρίγος φόβου και αγωνίας και ένοιωσα σαν ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά όλη τη φύση. Ζωγράφισα τα σύννεφα σαν να ήταν αίμα και έκανα ακόμη και τα χρώματα να ουρλιάζουν", έγραψε ο ίδιος για τον συγκεκριμένο πίνακα.
Ο Μουνχ ανήκε στην κατηγορία των "καταραμένων" καλλιτεχνών. Γεννημένος το 1863,  βίωσε από την παιδική του ηλικία τον θάνατο και την τρέλα στο οικογενειακό του περιβάλλον, που τον σημάδεψαν καθοριστικά και τον ίδιο. Η μητέρα του πέθανε από φυματίωση όταν ήταν 5 χρονών και μία αδελφή του πέθανε επίσης από φυματίωση όταν ήταν 15. Μία άλλη αδελφή του ήταν κλεισμένη σε άσυλο. Ο πατέρας του, στρατιωτικός γιατρός, θρησκομανής, ήταν σε συχνό θρησκευτικό παραλήρημα, όπως αναφέρει στο ημερολόγιό του. Ο ίδιος υπέφερε από συχνές αιμοπτύσεις και κρίσεις βρογχίτιδας. "Η αρρώστια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι σκοτεινοί φύλακες άγγελοι στην κούνια μου και με συντρόφεψαν σε όλη μου τη ζωή».
Αντιμετώπισε την εχθρότητα του πατέρα του για την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. Νεαρός συμμετείχε σε μια αναρχίζουσα ομάδα Χεγκελιανών που ακολουθούσαν έναν ελευθεριακό τρόπο ζωής που τον έφερε σε σύγκρουση με το ασφυκτικό συντηρητικό περιβάλλον της εποχής του. Ίσως ήταν αυτό που τον έκανε ικανό για μια επώδυνη έτσι κι αλλιώς αλλά δημιουργική διέξοδο.
Το έργο του αντιμετωπίστηκε υποτιμητικά από τους κριτικούς της εποχής του. Επί Χιτλερισμού τα έργα του εξοβελίσθηκαν.

Διαμόρφωσε ένα εντελώς προσωπικό στυλ που τον χαρακτηρίζει και θεωρείται από τους θεμελιωτές του εξπρεσιονισμού.  Ο ίδιος γράφει: «Ζητάμε κάτι το διαφορετικό, κάτι περισσότερο από την απλή φωτογράφηση της φύσης. Σκοπός μας δεν είναι να ζωγραφίζουμε όμορφους πίνακες για να κρεμαστούν στους τοίχους του σαλονιού. Θα προσπαθήσουμε να βάλουμε τα θεμέλια μιας τέχνης που θα επηρεάζει τον καθένα. Μιας τέχνης φτιαγμένης από το αίμα του καλλιτέχνη». "Στην τέχνη μου προσπαθώ να εξηγήσω τη ζωή και το νόημά της στον εαυτό μου".

Μία άλλη εκδοχή του πίνακα, που βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Νορβηγίας, στο Όσλο.
















Ο Έντβαρντ Μουνχ, το 1933.

3.5.12

Γ. Ιωαννου, απο το σημερινο ΕΘΝΟΣ

Το φαινόμενο placebo


Για το φαινόμενο placebo έχουμε ακούσει όλοι. Δίνουμε σε έναν ασθενή ένα χάπι το οποίο περιέχει μια αδρανή ουσία και ένα σημαντικό ποσοστό αυτών που το παίρνουν αναφέρουν σημαντική βελτίωση της κατάστασής τους, ανάλογη με αυτήν που θα είχαν αν έπαιρναν μια αντίστοιχη δραστική ουσία.
Αν και διαφέρει ο βαθμός δράσης ανάλογα και με το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, ο μέσος όρος αυτής της δράσης υπολογίζεται στο 30-35% των περιπτώσεων. Ο ένας στους τρεις δηλαδή αναφέρει σημαντική βελτίωση ανάλογη με αυτή του δραστικού φαρμάκου.
Είναι τόσο σταθερό το φαινόμενο που για να πάρει έγκριση μια νέα φαρμακευτική ουσία, ότι δηλαδή δρα ανεξάρτητα από την παρέμβαση του ψυχολογικού παράγοντα, πρέπει να γίνουν διπλές τυφλές μελέτες, όπου οι ασθενείς χωρίζονται και οι μισοί παίρνουν τη δραστική ουσία και οι άλλοι μισοί την αδρανή, χωρίς να ξέρει κανένας ποια ουσία παίρνει μια και σε όλους λέγεται ότι παίρνουν τη δραστική ουσία. Αν η φαρμακευτική ουσία δεν επιτύχει στην ομάδα που δόθηκε, αποτελέσματα σημαντικά υψηλότερα από το 35% που θεωρείται η δραστηριότητα placebo, τότε δεν παίρνει έγκριση για κυκλοφορία. Σε καταστάσεις που αφορούν ψυχοσωματικές διαταραχές, κατάθλιψη, χρόνιους άτυπους πόνους κλπ, εκεί τα ποσοστά δράσης του placebo είναι πολύ υψηλότερα.

2.5.12

Ανοιξιάτικο τοπίο από την περιοχή της Μαρώνειας Κομοτηνής.

Γ. Ιωαννου, απο το ΕΘΝΟΣ

Ο Πυθαγόρας και η μαθηματική απόδειξη

το σχόλιο αυτό για τον Πυθαγόρα και τη γέννηση της επιστήμης των Μαθηματικών, το έστειλε ο φίλος μαθηματικός Γιώργος Μπαντές, www. mpantes.gr

1. Η ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ-ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ
Κατά την περίοδο μετά τον 6ο πχ αιώνα , ένας πολιτισμός νέου τύπου έκανε την εμφάνισή του στους πιο δημιουργικούς λαούς στα παράλια της Μικράς Ασίας, της Ελλάδας και της Ιταλίας. Μέσα από τον πολιτισμό αυτό, γεννήθηκαν και τα Μαθηματικά.
Ήταν τότε που οι Έλληνες ανακάλυψαν την αφαίρεση, τον παραγωγικό συλλογισμό1 και τελικά τη μαθηματική απόδειξη , μια νέα

μορφή αντίληψης και σκέψης, μετατρέποντας τον εμπειρικό λογισμό των Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων, σε αυτό που είναι γνωστό σήμερα ως Μαθηματική επιστήμη. Έκριναν δηλαδή ότι οι γεωμετρικές αλήθειες –ο πρώτος παραγωγικός συλλογισμός έγινε στο πεδίο της Γεωμετρίας – έπρεπε να επαληθεύονται με λογική απόδειξη κι όχι μόνο με πειραματικές μεθόδους, (π.χ μετρήσεις) κι αυτό είναι το λεγόμενο Ελληνικό μυστήριο. Στο σημείο αυτό ξεκίνησε η μηχανή του Λόγου που έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ, κάποτε καθυστέρησε, και τελικά γέννησε την Επιστήμη.

1.5.12

Ο Altan και οι εκλογές

-Έγινε.
Τώρα θα περιμένουμε τα αποτελέσματα της νεκροψίας.
-Οι ναρκομανείς δεν θα πάνε να ψηφίσουν,
αλλά οι γείτονές τους θα πάνε.



1η Μάη

Ο άνθρωπος με την εργασία του κατέκτησε τη φύση, δημιουργώντας ταυτόχρονα γνώση.
Είναι τα εργαλεία που αλλάζουν τον κόσμο, τις ανθρώπινες κοινωνίες και τον ίδιο τον άνθρωπο.
Η χειραφέτηση των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα εργασίας, τόλμης και γνώσης αλλά και δράσης για κοινωνικές αλλαγές ώστε να δημιουργούμε κοινωνίες ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης, για να μπορούν να ακμάζουν οι ανθρώπινες αρετές.
Ο κόσμος της εργασίας στην Ελλάδα είναι αυτός που θα μας βγάλει από την κρίση, θα προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές στη χώρα μας, από κοινού με τους εργαζόμενους στην Ευρώπη, αλλά και όλου του κόσμου. Για μια Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της και μια Ευρώπη αντάξια των οραμάτων της, του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.  
Οι εκλογές στις 6 Μαΐου ας ελπίσουμε να αποτελέσουν την αρχή μιας νέας πορείας.
Οι κρίσεις είναι επώδυνες αλλά αν δεν οδηγήσουν στην καταστροφή, μπορούν να οδηγήσουν στην αναγέννηση.