31.3.11

Γ. Ιωαννου, χωρις σχολια..

η κρίση σαν δυνατότητα αυτογνωσίας και εξέλιξης

(κάποιες σκέψεις με αφορμή το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, στο οποίο ευχόμαστε καλή επιτυχία)  


  Για τον άνθρωπο όπως και για τις ανθρώπινες κοινωνίες μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη επειδή έχουν τη δυνατότητα μάθησης, άρα να διδάσκονται απο τα λάθη τους και να τα διορθώνουν. Όταν δεν υπάρχουν δυνατότητες μάθησης, τότε σε μια περιβαλλοντική πρόκληση οι οργανισμοί που δεν ανταποκρίνονται στις συγκεκριμένες απαιτήσεις καταστρέφονται και αντικαθίστανται απο αυτούς που μπορούν, μέσω διαδικασιών επιλογής και μόνο. Η δυνατότητα μάθησης αυξάνει τις εναλλακτικές δυνατότητες και την ευλυγισία του οργανισμού ώστε να προσαρμοσθεί και να μην καταστραφεί ή εν πάση περιπτώσει να καθυστερήσει την καταστροφή του.
 Ο άνθρωπος όπως και η ανθρώπινη κοινωνία, με τη νόηση που έχουν κατακτήσει, μπορούν να έχουν αυτεπίγνωση και με αυτή την έννοια να προχωρούν στις αναγκαίες κάθε φορά αλλαγές. Μπορούμε και μιλάμε δηλαδή για δυνατότητα εξέλιξης μας σαν άτομα και σαν κοινωνίες, επειδή μπορούμε και μαθαίνουμε.

  Όπως ένα άτομο ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται ακολουθεί κάποια βασικά προτυπα συμπεριφοράς, με κάποιο ανάλογο τρόπο σε μια κοινωνία υπάρχει ένα κυρίαρχο παράδειγμα, το οποίο ακολουθείται ανεξάρτητα αν αυτό παρουσιάζει και κάποιες ανωμαλίες ή δυσλειτουργίες, μιας και γενικά η αποδοχή του κυρίαρχου παραδείγματος μας δίνει ένα συνολικό όφελος ή καλύπτει τις ανάγκες μας στη συγκεκριμένη φάση. Αν δεν έχουμε την ικανότητα, μέσω μιας αυξημένης αυτεπίγνωσης να αλλάζουμε διαρκώς, προσαρμόζοντας το ισχύον παράδειγμα στις μεταβολές που συνεχώς προκύπτουν,

28.3.11

η γνωστικη και η ηθικη αναπτυξη


  Η γνωστική ανάπτυξη αφορά την ανάπτυξη των νοητικών λειτουργιών. Η ηθική ανάπτυξη αφορά τη σχέση του ατόμου με την κοινωνία, διαμορφώνοντας το σύστημα των αξιών της κοινωνίας αλλά και του ατόμου. Η νοητική ανάπτυξη έχει πιο σταθερά χαρακτηριστικά, επειδή έχει σχέση με τα πιο ζωτικά συμφέροντα της ανάπτυξης του ατόμου, ανεξάρτητα σε μεγάλο βαθμό από τη σχέση του με τους άλλους. Η ηθική ανάπτυξη, επειδή αφορά τις σχέσεις του ατόμου με την κοινωνία, έχει σχέση με πολύ περισσότερες μεταβλητές και γι αυτό είναι περισσότερο τυχαία και ασταθής. Στα αρχικά όμως στάδια, της νηπιακής και παιδικής ηλικίας εκτός από τη γνωστική ανάπτυξη που ακολουθεί σταθερούς σχετικά κανόνες, βλέπουμε και τα στάδια της ηθικής ανάπτυξης να είναι λίγο πολύ σταθερά, που σημαίνει ότι αντιπροσωπεύονται με κάποιου είδους γενετικές εγγραφές και ξεδιπλώνονται παράλληλα με τις γνωστικές δυνατότητες.

  Η νοητική ανάπτυξη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και ηθική ανάπτυξη, δεν ταυτίζονται. Ταυτόχρονα όμως οι αξίες, επειδή αφορούν τη σχέση του ατόμου με τους άλλους και την κοινωνία, αποτελούν μια προσαρμογή στο περιβάλλον της κοινωνίας και με αυτή την έννοια αποτελούν γνώση. Είναι δύο πεδία που δεν είναι ξένα μεταξύ τους. Συνδέονται μέσω της πράξης και μέσω της πράξης κρίνονται και οι γνώσεις και οι αξίες. Και όπως κάθε μορφή γνώσης κρίνεται από την πράξη έτσι και οι αξίες κρίνονται στο πεδίο της πράξης. (Ο Σωκράτης έλεγε ότι το καλό, δηλαδή οι αξίες, είναι θέμα γνώσης. Η ανάπτυξη της γνώσης μπορεί να δει πιο μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα του ατόμου μέσα στο σύνολο της ανθρώπινης κοινωνίας και με αυτή την έννοια το καλό είναι θέμα γνώσης).
  Οι αξίες είναι γνώση που αναφέρεται σε ένα πεδίο μεγαλύτερης πληροφορίας, αυτό της κοινωνίας και των ανθρώπινων σχέσεων και με πολύ περισσότερες μεταβλητές.
  Η γνωστική ανάπτυξη ακολουθεί ορισμένες διαδικασίες,
οι οποίες για να εκδηλωθούν χρειάζονται οι περισσότερες ένα βαθμό αλληλεπίδρασης με το ανθρώπινο περιβάλλον και επηρεάζονται από αυτό αλλά σε ένα βαθμό είναι και ανεξάρτητες από το μέγεθος της παρέμβασης. Για παράδειγμα το παιδί θα μάθει να μιλάει με τους βασικούς συντακτικούς κανόνες της γλώσσας του ανεξάρτητα από το πόσο το βοηθάνε ή το διορθώνουν οι γονείς του, αρκεί να υπάρχουν τα ακουστικά ερεθίσματα της γλώσσας. Αυτό δείχνει ότι έχουν, λιγότερο ή περισσότερο, ισχυρό βαθμό εγγραφής αλλά και επίσης ότι είναι περίπου κοινοί σε όλους τους ανθρώπους, βασίζονται σε παρόμοιους δυνητικούς μηχανισμούς για την έκφραση τους.

27.3.11

η ζωη βασιζεται στο οξυγονο. και υποκυπτει στις παρενεργειες της χρησης του. το οξειδωτικο στρες.

  Από τη στιγμή που στην ατμόσφαιρα της γης επικράτησε το οξυγόνο, η ζωή βασίσθηκε κυρίως στη χρησιμοποίηση του. Είτε παράγοντας το μέσω των χλωροπλαστών και της φωτοσυνθετικής διαδικασίας είτε χρησιμοποιώντας το στην παραγωγή ενέργειας στα μιτοχόνδρια, που είναι οι δύο κυριότερες βιοχημικές διαδικασίες παραγωγής ενέργειας στη φύση και έχουν αντίστροφη διαδρομή.
Στην πρώτη, μέσω φωτοδεσμευτικών μορίων, αξιοποιείται η ηλιακή ενέργεια για τη διάσπαση του νερού σε οξυγόνο και υδρογόνο, παράγοντας ενέργεια που πακετάρεται σε ένα μόριο, την τριφωσφορική αδενοσίνη, το ΑΤΡ και στη δεύτερη έχουμε καύση του υδρογόνου με το οξυγόνο και παραγωγή νερού, όπως και δημιουργία ενέργειας που και αυτή πακετάρεται στο ΑΤΡ.
  Θα αναφερθούμε εδώ κυρίως στη δεύτερη διαδικασία, τη χρήση του οξυγόνου για την παραγωγή ενέργειας, επειδή αυτή μας ενδιαφέρει περισσότερο στα ζωικά κύτταρα, αν και όπως είπαμε αυτή η διαδικασία γίνεται και στα φυτικά κύτταρα για τις ενεργειακές ανάγκες του φυτικού κυττάρου παράλληλα με την διαδικασία της φωτοσύνθεσης.

  Η χρήση του οξυγόνου συνίσταται στο ότι μέσω αυτού γίνεται στα ευκαρυωτικά κύτταρα, η ‘’καύση’’ των συστατικών που παράγονται κυρίως μέσω της φωτοσυνθετικής διαδικασίας, σακχάρων, λιπών, πρωτεϊνών, για την παραγωγή ενέργειας.
  Η ζωή είναι μια συνεχής ανταλλαγή ύλης και ενέργειας με το περιβάλλον. Για να διατηρήσει την πολύ υψηλού βαθμού πολυπλοκότητα που έχει στο εσωτερικό του

η αρτηριακη υπερταση, το αλατι και η εξελικτικη μας ιστορία


Η σημερινή ανάρτηση βασίζεται σε ένα άρθρο μου στο περιοδικό "αρτηριακή υπέρταση", της Ελληνικής Εταιρείας Υπέρτασης (νομίζω το 2006).


 Για να ερμηνεύσουμε τη φύση πολλών παθολογικών καταστάσεων στον ανθρώπινο οργανισμό, όλο και περισσότερο καταφεύγουμε στην διαδικασία της εξέλιξής του, όπου μπορεί να βρεθεί το κλειδί της ερμηνείας των βασικών παραγόντων γι αυτές τις παθολογικές καταστάσεις. Οι περισσότερες βέβαια απ’ αυτές τις παθολογικές παταστάσεις είναι το αποτέλεσμα της δράσης πολλών παραγόντων. Εξάλλου για να καμφθεί η άμυνα του οργανισμού χρειάζονται συνήθως να δράσουν περισσότεροι από ένας ή δύο επιθετικοί παράγοντες. Και πάλι όμως, ανεξάρτητα από το πόσοι παράγοντες δρουν, το να τους δει κάποιος από την σκοπιά της εξέλιξης βοηθάει να ξεκαθαρίσει τους κύριους από τους δευτερεύοντες.

  Ο άνθρωπος όπως και όλοι οι βιολογικοί οργανισμοί, είναι προϊόν της εξέλιξης, η οποία δεν σταματά, συνεχίζεται. Δεν είναι μόνο οι βιολογικοί οργανισμοί σε εξέλιξη αλλά και όλη η φύση αλλάζει, με διαφορετικούς φυσικά ρυθμούς στο κάθε επίπεδό της. Η εξέλιξη στους βιολογικούς οργανισμούς είναι ένας συνδυασμός σταθερών κανόνων που εκφράζεται από το DNA που βρίσκεται στα γονίδια και του τυχαίου που εκπροσωπεί την επίδραση του μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος πάνω του. Αυτή η διαπλοκή εξηγεί και την ομοιομορφία των δομών και των μηχανισμών όλων των έμβιων όντων πάνω στον πλανήτη μας και την κοινή μας καταγωγή από τη μια μεριά αλλά και την απίστευτα τεράστια ποικιλομορφία από την άλλη. Καμία άλλη θεωρία δεν μπόρεσε να εξηγήσει με τόσο απλό τρόπο αυτόν τον θαυμάσιο συνδυασμό, που δεν μένει σταθερός, εξελίσσεται διαρκώς. Αυτήν την τεράστια, σχεδόν άπειρη ποικιλομορφία από την μία μεριά και την ομοιομορφία των μηχανισμών και των δομών, που στηρίζεται σε λίγα αρχικά μόρια, από την άλλη.
 Ο κάθε οργανισμός στο παρόν, κουβαλάει μέσα του όλο το παρελθόν και ταυτόχρονα δείχνει το μέλλον. Οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί, ανταλλαγής και προσαρμογής με το περιβάλλον, διαμορφώθηκαν στη διάρκεια εκατομμυρίων χρόνων εξέλιξης για να αντιμετωπίσουν συγκεκριμένες ανάγκες και προσαρμογές σ’ αυτό το περιβάλλον. Αυτή η ιστορία του κάθε είδους, του κάθε όντος, μπορεί να εξηγήσει το σήμερα και αφορά όλες τις πλευρές οργάνωσης του κάθε οργανισμού.
 Εδώ θα αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα, σε ένα παράδειγμα μιας παθολογικής οντότητας, την αρτηριακή υπέρταση

Φεδερικο Γκαρθια Λορκα. το ντουεντε

Federico Garcia Lorca(5 Ιουν. 1898-19 Αυγ.1936)
Ένα καταπληκτικό κείμενο, ομιλία του Λόρκα, την άνοιξη του 1930, που το πήρα απο το διαδίκτυο.
ντουέντε
(μετάφραση Ολυμπίας Καράγιωργα, Αθήνα, εκδ. Βιβλιοπωλείο της "Εστίας", 1998)

  Κυρίες και Κύριοι,
  Από το 1918 που έγινα δεκτός στο "Σπίτι των Φοιτητών" στη Μαδρίτη, ως το 1928 που έφυγα έχοντας συμπληρώσει τις σπουδές µου στη Φιλοσοφική Σχολή, έχω ακούσει πάνω από χίλιες διαλέξεις σ' αυτή την ίδια εκλεπτυσμένη αίθουσα όπου σύχναζε η παλιά αριστοκρατία της Ισπανίας για να διορθώσει την επιπολαιότητα που 'φερνε µαζί της γυρίζοντας από τις γαλλικές πλαζ. Με τη βαθιά µου ανάγκη για το φως του ήλιου και τον αέρα, η ψυχή µου γέμισε τόση πλήξη, που φεύγοντας από κει μέσα ένιωσα να µε σκεπάζει ένα λεπτό στρώµα στάχτης που λίγο έλειπε να γίνει καυτερό πιπέρι εκνευρισμού. Ε, λοιπόν, όχι. Σήμερα, σ' αυτή την αίθουσα, δε θέλω να µπει η τρομερή αλογόμυγα της βαρεμάρας που δένει κάθε κεφάλι µε την άϋλη κλωστή του ύπνου και ρίχνει στα µάτια των ακροατών χιλιάδες μικροσκοπικές βελόνες.
  Απλά, µε τον τόνο της ποιητικής µου φωνής που δεν έχει ούτε αποχρώσεις ξύλου, ούτε λαβυρίνθους δηλητηρίου, ούτε αρνιά που ξαφνικά γίνονται µαχαίρια ειρωνείας, θα προσπαθήσω να σας δώσω ένα µάθηµα απλό για το κρυµµένο πνεύμα της πληγωµένης Ισπανίας.



20.3.11

ανιση παλη..

  Μια απο τις πολλές συγκλονιστικές εικόνες απο τον σεισμό στην Ιαπωνία. Το μικρό πλοιάριο που διακρίνεται στο χείλος του κέντρου της δίνης. Άνιση πάλη.
  Η δύναμη της εικόνας που μπορεί να μας τοποθετήσει νοερά στη θέση αυτών που είναι στο πλοιάριο..

19.3.11

η συναισθηματική μεταδοτικότητα

  Όταν αναφερόμαστε στη συναισθηματική μεταδοτικότητα, αναφερόμαστε σε μία διαδικασία στην οποία ένα πρόσωπο ή μια ομάδα επηρεάζει τη συμπεριφορά ενός άλλου προσώπου ή ομάδας, με την επαγωγή συναισθηματικών καταστάσεων, κινητικών συμπεριφορών κτλ στους αποδέκτες αυτής της διαδικασίας. Ο επηρεασμός αυτός μπορεί να έχει συνειδητό ή ασυνείδητο χαρακτήρα ή και τα δύο ταυτόχρονα.  Σ’ αυτή τη διαδικασία  εντάσσεται και αυτό που ονομάζουμε ενσυναισθησία, που είναι η ικανότητα ενός προσώπου να αισθάνεται τα συναισθήματα ενός άλλου προσώπου. Η διαφορά, που είναι πολύ σημαντική, βρίσκεται στο ότι στην ενσυναισθησία υπάρχει η αυξημένη αυτονομία του δέκτη, ο οποίος αισθάνεται αυτή τη μετάδοση, μπορεί να την επεξεργασθεί και να την αξιολογήσει, κάτι που δεν γίνεται στην συναισθηματική μεταδοτικότητα, όπου οι διαδικασίες γίνονται λίγο πολύ ασυνείδητα με μικρή έως ανύπαρκτη επεξεργασία από τη λογική σκέψη.

  Αν δεν γίνει αυτός ο διαχωρισμός, οι δύο καταστάσεις φαίνονται να είναι ίδιες. Η συναισθηματική μεταδοτικότητα, είναι περισσότερo η αυτόματη, ασυνείδητη συμπεριφορά, που μέσα από μια ενισχυτική αλληλεπίδραση μέσα σε μια ομάδα, οδηγεί σε μια συναισθηματική σύγκλιση. Η ανάπτυξη της αυτονομίας της  προσωπικότητας, είναι απαραίτητη στην ενσυναισθησία ενώ στη συναισθηματική μεταδοτικότητα δεν είναι απαραίτητη. Αναγνωρίζοντας τα συναισθήματα και τα αίτια τους, η συναισθηματική μεταδοτικότητα δεν έχει ανεξέλεγκτο χαρακτήρα.
  Ο άνθρωπος λειτουργεί για μεγάλο χρονικό διάστημα σαν παιδί, έχει την πιο παρατεταμένη παιδική ηλικία από όλα τα άλλα θηλαστικά.

η δημιουργία των εννοιών και της γλώσσας

  Στον άνθρωπο γίνεται ένα άλμα όσον αφορά την ανάπτυξη του εγκεφάλου. Η γλώσσα, ο πιο εξελιγμένος  τρόπος επικοινωνίας, δημιούργησε και χαρακτηρίζει το πιο εξελιγμένο είδος στον πλανήτη μας, τον άνθρωπο. Η δημιουργία της γλώσσας σαν εξέλιξη των συστημάτων επικοινωνίας που υπάρχουν στις αγέλες των ανώτερων θηλαστικών αλλά και αυτού που υπήρχε στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες, αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα της δημιουργίας και της εξέλιξης της ανθρώπινης νόησης.
Ξέρουμε ότι και τα περισσότερα ζώα έχουν κώδικες επικοινωνίας, ειδικά αυτά που συγκροτούν ομάδες, κοινωνίες. Οι  δε ανθρωποειδείς πίθηκοι με τους οποίους έχουμε κοινούς προγόνους, ξέρουμε ότι είναι από τα πιο θορυβώδη ζώα της ζούγκλας, με ένα μεγάλο εύρος ηχητικών σημάτων με τα οποία συνεννοούνται.  Αυτοί οι κώδικες όμως είναι υποτυπωδώς ανεπτυγμένοι συγκρινόμενοι με αυτούς του ανθρώπου. Ακόμη και αν πάρουμε υπ’ όψη ότι πολλά ζώα έχουν συστήματα επικοινωνίας άγνωστα στον άνθρωπο ή που έχουν εκλείψει από αυτόν μέσα από την εξέλιξη, για παράδειγμα με υποήχους που μεταδίδονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις,  σε σχέση με τις ανθρώπινες δυνατότητες όλα αυτά τα συστήματα επικοινωνίας έχουν πολύ μικρή δυνατότητα γενικεύσεων και γενικά θεωρούνται υποτυπώδη από την πλευρά της ποσότητας των πληροφοριών που μπορούν να μεταδώσουν. Η δυνατότητα γενικεύσεων είναι αυτή που οδηγεί στην αφηρημένη σκέψη και τον αναστοχασμό πάνω σε προηγούμενες σκέψεις.Οπωσδήποτε η διαδικασία της διαμόρφωσης θα κράτησε εκατομμύρια χρόνια, ώστε οι σύνθετες μορφές κινητικής και ηχητικής σηματοδότησης που υπήρχαν στα ανώτερα ζώα και κυρίως στους ανθρωποειδείς πιθήκους, να εξελιχθούν και λόγω ανατομικών  διαφοροποιήσεων με την δημιουργία μεγαλύτερης φωνητικής κοιλότητας, στην δημιουργία λέξεων.
  Όσον αφορά το φωνητικό ρεπερτόριο που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, ο R. Jakobson, είχε επισημάνει ότι είναι τέτοια η αρχιτεκτονική του στόματος, του λάρυγγα  και των μυών της περιοχής, ώστε σε όλους τους ανθρώπους  η βάση του φωνητικού ρεπερτορίου να είναι η ίδια. Όλα τα παιδιά μαθαίνουν να χειρίζονται τα βασικά στοιχεία του φωνητικού ρεπερτορίου που διαθέτουν εκτελώντας αρχικά τις ίδιες σχεδόν ακολουθίες, που βασίζονται σε κάποιους βασικούς ήχους από τα χείλη, από τα δόντια και από την υπερώα με την αντίστοιχη θέση της γλώσσας .
  Το γεγονός ότι οι κατοπτρικοί νευρώνες στον πίθηκο βρίσκονται στην κοιλιακή προκινητική περιοχή που αντιστοιχεί με την έλικα του Broca,

18.3.11

η αντιμετώπιση των κινδύνων και το στρες

 Τα θηλαστικά ανέπτυξαν εξελιγμένους νευρωνικούς μηχανισμούς για την αντιμετώπιση των κινδύνων και την μνήμη γι αυτούς τους κινδύνους, που οδηγούν σε αντίστοιχες συμπεριφορές και σε ένα πολύ μεγαλύτερο ρεπερτόριο απαντήσεων σε σχέση με λιγότερο εξελιγμένα ζώα. Πάνω σε αυτούς τους μηχανισμούς αντίδρασης βασίζεται αυτό που ονομάζουμε στρες αλλά και οι μορφές που παίρνουν αυτές οι αντιδράσεις στον άνθρωπο που μία από αυτές είναι και αυτό που ονομάζουμε άγχος. Ας τα δούμε κάπως πιο συγκεκριμένα.
  Η αντιμετώπιση μιας κατάστασης κινδύνου βάζει τα θηλαστικά σε μια κατάσταση διέγερσης, αυξημένης κινητοποίησης όλων των δυνατοτήτων του οργανισμού, για την αντιμετώπιση του, σε μια κατάσταση δηλαδή στρες. Η οποία συνήθως έχει πρόσκαιρο χαρακτήρα και αφορά την περίοδο αντιμετώπισης του θεωρούμενου, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κινδύνου.
  Αυτό που ονομάζουμε άγχος βασίζεται στους ίδιους μηχανισμούς αλλά συνήθως πρόκειται για μία κατάσταση παρατεταμένη που εμφανίζεται κυρίως λόγω της εμπλοκής του μετωπιαίου φλοιού και τις ιστορίες ή ερμηνείες που δημιουργεί και με αυτή την έννοια αφορά κυρίως τον άνθρωπο. Υπάρχουν φυσικά καταστάσεις που και τα υπόλοιπα θηλαστικά μπορεί να εμπλακούν σε μία σταθερή αίσθηση συνεχούς απειλής και σ’ αυτή την περίπτωση οι αντιδράσεις και τα αποτελέσματα είναι παρόμοιες. Στους ανθρώπους το άγχος βασίζεται σε μια ακαθόριστη συνήθως αίσθηση κινδύνου και απειλής του εαυτού και φόβου ότι δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στην αντιμετώπιση του. Συνήθως στηρίζεται σε κάποια αντικειμενικά δεδομένα τα οποία όμως πολλές φορές υπερτιμούνται. Γιατί υπερτιμούνται;

17.3.11

H συνείδηση και η νοημοσύνη

η συνείδηση
ο ύπνος
η νοημοσύνη
το ζεύγος αντίληψη δράση
ο ρόλος των κατοπτρικών νευρώνων στη γνωστική διαδικασία
                                                                                                                                       η συνείδηση 
 Η συνείδηση δεν είναι εύκολο να ορισθεί θετικά. Γίνεται ακόμη πιο δύσκολο από τη στιγμή που ταυτίζουμε την έννοια  συνείδηση με το περιεχόμενο που αυτή έχει στον άνθρωπο, της ανεπτυγμένης αυτοσυνειδησίας. Έτσι σκοντάφτει στον αυτοορισμό, για παράδειγμα «έχω συνείδηση ότι έχω συνείδηση του πόνου», μια αυτοαναφερόμενη δηλαδή κατάσταση, παρ’ όλο που αναφέρεται σε σχέση με κάτι άλλο, μια παράσταση, έναν πόνο κλπ. Όπως λέει και ο Jοhn Searle, πιο εύκολη είναι μια αρνητική προσέγγιση της έννοιας της συνείδησης, όταν τη χάνουμε για παράδειγμα σε ορισμένες παθολογικές καταστάσεις, σε μια λιποθυμία ή  τροποποιείται σε άλλες όπως μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή και στον ύπνο.
  Είναι προφανές ότι η συνείδηση δεν προέκυψε αυτόματα αλλά σταδιακά και στα διάφορα στάδια της εξέλιξης αποκτούσε και διαφορετικό περιεχόμενο.
  Μιλάμε δηλαδή για την κατάσταση στην οποία ένας βιολογικός οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση εγρήγορσης σε αντιπαράθεση με την κατάσταση του ίδιου οργανισμού όταν αυτός δεν είναι σε εγρήγορση ή τροποποιείται αυτή η κατάσταση, στον ύπνο για παράδειγμα ή όταν λιποθυμά κτλ.
  Αυτό όπως καταλαβαίνουμε δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά μία τεράστια εξελικτική κλίμακα

το μονοπατι της ζωης στον πλανητη μας

το μονοπάτι της ζωής στον πλανήτη μας
η τάση για πολυπλοκότητα
το DNA και η ανακάλυψη του.
μια ανακεφαλαιωση 
 
  Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα ένας ορισμός της ζωής. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την άβια ύλη από τους έμβιους οργανισμούς;  Ξέρουμε ότι οι έμβιοι οργανισμοί έχουν ένα επίπεδο πολυπλοκότητας τέτοιο, που τους αναγκάζει σε μια συνεχή και μεγάλου βαθμού ανταλλαγή δομικών υλικών και ενέργειας με τον περιβάλλοντα χώρο τους.  Η ζωή είναι μια συνεχής ανακατανομή μάζας και ενέργειας. Ανταλλαγή ενέργειας κάνουν όπως ξέρουμε και τα άτομα με τη μορφή των αλληλεπιδράσεων μεταξύ τους μέσω ακτινοβολιών ή δυνάμεων αλληλεπίδρασης, όπως και τα μόρια μέσω της ανταλλαγής υποατομικών σωματιδίων, ηλεκτρονίων ή των διάφορων δεσμών που συγκρατούν τα άτομα μεταξύ τους. Στους έμβιους οργανισμούς αυτή η ανταλλαγή μάζας και ενέργειας με το περιβάλλον, είναι σε πολύ μεγαλύτερο επίπεδο. Το ίδιο και η ποσότητα της πληροφορίας που είναι συγκεντρωμένη μέσα σε έναν έμβιο οργανισμό. Η πολύ μεγαλύτερη ποσότητα πληροφορίας που υπάρχει στους έμβιους οργανισμούς, που διατηρείται με μία υψηλού επιπέδου ανταλλαγή ενέργειας με το περιβάλλον, τους κάνει και πολύ λιγότερο σταθερούς από τις μορφές της άβιας ύλης, που διατηρούν την οργάνωση τους για πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Οι μεγάλες διαφορές στις κλίμακες μεγέθους όσον αφορά την σταθερότητα είναι ανάλογες με τις διαφορές στην κλίμακα του ποσού της πληροφορίας που περικλείεται μέσα στο σύστημα και που πρέπει να παραμένει σταθερό.

Λιβυη

οι παλιές καλές μέρες..
τώρα ο χρόνος τελειώνει

χιονοθυελλα. Francisco Goya

Αν και ο χειμώνας πέρασε, μια γεύση απο χιόνι απο τον μεγάλο Goya.
Η απειλή απο το χιόνι. Ο σκύλος παρατηρεί ερωτηματικά και με αγωνία το αφεντικό του. Πιο πίσω το μουλάρι που κουβαλά το σκοτωμένο γουρούνι, είναι λίγο στον κόσμο του, είναι το μόνο που δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα.

Francisco Goya(1746-1828)

βροχερος καιρος..