19.9.13

του Ανδρέα Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


Το ισχυρό και το αδύναμο φύλο..
Χρειάστηκε μια γυναίκα αστυφύλακας να συλλάβει τον δράστη της δολοφονίας στην Αμφιάλη, ενώ οι άνδρες συνάδελφοί της εκτιμούσαν ότι ήταν λίγοι και δεν τους έπαιρνε να επέμβουν. 

Παύλος Φύσσας

Έγινε απόλυτα φανερό από την πρώτη στιγμή, ότι η δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα δεν ήταν απλά η τραγική κατάληξη ενός διαπληκτισμού αλλά ήταν απόρροια της δράσης των ταγμάτων εφόδου που δρουν εδώ και καιρό και έχουν συγκροτηθεί από τη "Χρυσή Αυγή". Ο θύτης δεν συμμετείχε σε κανένα διαπληκτισμό, ήρθε μαζί με την υπόλοιπη συμμορία, που κινητοποιήθηκαν ειδοποιημένοι από  ομοϊδεάτες τους και μαχαίρωσε εν ψυχρώ το θύμα που δεν μπόρεσε να τους ξεφύγει. 

Η δράση τους το τελευταίο διάστημα, όπως φάνηκε από τις δολοφονικού τύπου επιθέσεις τους πριν λίγες μέρες σε μέλη του ΚΚΕ στην ίδια περιοχή ή τα επεισόδια που δημιούργησαν στο Μελιγαλά, δείχνει ότι έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να δρουν περίπου ανενόχλητοι. Σε τέτοιες συνθήκες ο κάθε τραμπούκος έχοντας την κάλυψη της ομάδας και την αίσθηση ότι “δεν τρέχει και τίποτε”, αποθρασύνεται τελείως.

Φαίνεται όμως ότι “την πατήσανε” κανονικά και δεν θα μπορέσουν να ξελασπώσουν εύκολα.

Είναι καθολική σχεδόν η αντίδραση της κοινωνίας. Λειτουργεί σαν σοκ που αφυπνίζει, για το ποιόν των φασιστικών ομάδων αλλά και το που οδηγεί η επιδίωξη της βίας.


«Τα έκανε όλα για το χαρτζιλίκι της Χρυσής Αυγής»
Ισχυροί πυρήνες της οργάνωσης έχουν στηθεί στη Β΄ Πειραιά
Σβόμποντα: Αν δεν σταματήσετε τη ΧΑ θα είστε μια απαράδεκτη προεδρία της ΕΕ
Οι καλοσυνάτες υποχθόνιες γιαγιάδες

11.9.13

(ένα ακόμη κείμενο, από αυτά που τροφοδοτεί σταθερά το blog,  μου έστειλε ο φίλος μαθηματικός Γιώργος Μπαντές)

1.9.13

Το στρες ως παράγοντας ανάπτυξης

Κάθε βιολογικός οργανισμός, ως ένα αυτορρυθμιζόμενο σύστημα σε αλληλεξάρτηση με το περιβάλλον με το οποίο ανταλλάσσει συνεχώς πληροφορίες και αλληλεπιδράσεις, έχει μάθει να διαχειρίζεται το μεγαλύτερο μέρος αυτών των επιδράσεων μέσα από μαθημένες λύσεις, συστήματα αυτορρύθμισης, συμπεριφορές κλπ. Ένα μέρος αυτών των επιδράσεων συνιστούν μια μικρότερη ή μεγαλύτερη δοκιμασία για τον οργανισμό είτε επειδή αποτελούν ή εκλαμβάνονται ως κίνδυνος για την ύπαρξή του είτε επειδή απαιτούν γενικότερες αναδιατάξεις που πρέπει να γίνουν ώστε ο οργανισμός να προσαρμοσθεί επιτυχώς στη προκύπτουσα πρόκληση. Στα θηλαστικά αυτή η αντίδραση σηματοδοτείται ως αντίδραση αντιμετώπισης κινδύνων και εξυπηρετείται με τη διέγερση του συμπαθητικού συστήματος. Όταν το θηλαστικό θεωρήσει ότι ο κίνδυνος που το απειλεί υπερβαίνει τις δυνατότητές του να τον αντιμετωπίσει, εντύπωση πραγματική ή εσφαλμένη δεν έχει σημασία, και ταυτόχρονα δεν μπορεί να τον αποφύγει, τότε αυτό βιώνεται ως κατάσταση στρες που προκύπτει από τον φόβο. Στη βάση δηλαδή του στρες βρίσκεται ο φόβος ότι ο εαυτός δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στον συγκεκριμένο κίνδυνο. Στον άνθρωπο που έχει αναπτύξει την ικανότητα της δημιουργίας ερμηνειών για τη σχέση του με το περιβάλλον, ιστοριών αλλά και της λογικής σκέψης, δημιουργήθηκε ένα νέο εργαλείο διαχείρισης των κρίσεων, το οποίο μπορεί να δράσει είτε βρίσκοντας νέες λύσεις είτε όμως χειροτερεύοντας τα πράγματα. Δηλαδή για παράδειγμα οι ερμηνείες που θα δώσει μπορεί να μεγιστοποιούν το πρόβλημα και να το διαιωνίζουν, χωρίς αυτό ανταποκρίνεται στα αντικειμενικά δεδομένα. Σ' αυτή την περίπτωση η σκέψη αποτελεί παράγοντα δημιουργίας ή επιδείνωσης του άγχους και του στρες. Ή αντίθετα να αναγκασθεί να βρει νέες λύσεις ή να αναδιατάξει γενικότερα τον εαυτό και τις μέχρι τότε ερμηνείες, ώστε να αντιμετωπίσει την πρόκληση, αναπτύσσοντας με αυτό τον τρόπο τις δυνατότητες του εαυτού.